Introduction: Pericardial effusion and atrial fibrillation occur commonly after coronary artery surgery.
Aim of the study: A prospective randomized clinical trial was conducted to evaluate the effects of posterior pericardiotomy on the occurrence of pericardial effusion, tamponade, and atrial fibrillation.
Material and methods: The study group consisted of 96 patients (77 male and 19 female) at a mean age of 58.1 ± 9.8 years. The patients were randomly assigned to one of three study groups: patients undergoing posterior pericardiotomy (group I, n = 30), controls (group II, n = 33), and patients with additional posterior pericardial drainage tubes (28 mm) who did not undergo posterior pericardiotomy (group III, n = 33).
Results: Postoperative hospitalization (p = 0.03; 11.56 ± 10.64) and reoperation due to tamponade (p = 0.019; 12.1%) were significantly higher in group II. Extensive pericardial effusions were detected in one patient on the first postoperative day (group II, n = 1), in one patient on the fifth postoperative day (group III, n = 1), and in one patient on the 30(th) day after the operation (group III, n = 1). Pericardial effusion exhibited regression in group I on postoperative day 30 (p = 0.028). A higher rate of postoperative atrial fibrillation was noted in group I, but no significant differences were found between the groups with regard to postoperative atrial fibrillation.
Conclusions: Patients who did not undergo posterior pericardiotomy or did not receive posterior chest tubes exhibited residual pericardial effusion, required longer hospitalization, and had to be reoperated due to tamponade. Both posterior pericardiotomy and the use of posterior tubes are effective in the early postoperative period.
Wstęp: Wysięk osierdziowy i migotanie przedsionków to często występujące powikłania po operacjach tętnic wieńcowych.
Cel pracy: W celu oceny wpływu perikardiotomii tylnej na występowanie wysięku osierdziowego, tamponady oraz migotania przedsionków przeprowadzono prospektywne badanie kliniczne z randomizacją.
Materiał i metody: Badana grupa składała się z 96 pacjentów (77 mężczyzn i 19 kobiet) w wieku średnio 58,1 ± 9,8 roku. Pacjenci zostali losowo przydzieleni do jednej z trzech grup: grupy pacjentów poddanych perikardiotomii tylnej (grupa I, n = 30), grupy kontrolnej (grupa II, n = 33) oraz pacjentów, u których zastosowano tylny drenaż osierdziowy, którzy jednak nie zostali poddani zabiegowi perikardiotomii tylnej (grupa III, n = 33).
Wyniki: Czas trwania hospitalizacji pooperacyjnej (p = 0,03; 11,56 ± 10,64) oraz częstość reoperacji z powodu tamponady (p = 0,019; 12,1%) były znacząco wyższe w grupie II. Znaczny wysięk osierdziowy wykryto u jednego pacjenta (grupa II, n = 1) w pierwszym dniu po operacji, u jednego pacjenta w piątym dniu po operacji (grupa III, n = 1) oraz u jednego pacjenta w 30. dniu po operacji (grupa III, n = 1). W 30. dniu po operacji (p = 0,028) w grupie I odnotowano regresję wysięku osierdziowego. W grupie I stwierdzono również wyższy współczynnik pooperacyjnego migotania przedsionków, jednakże w tym względzie między grupami nie było znaczących różnic.
Wnioski: Pacjenci, którzy nie zostali poddani perikardiotomii tylnej lub u których nie zastosowano tylnego drenażu klatki piersiowej, wykazywali szczątkowy wysięk osierdziowy, wymagali dłuższej hospitalizacji i musieli być ponownie operowani z powodu tamponady. Zarówno perikardiotomia tylna, jak i tylny drenaż klatki piersiowej okazały się skuteczne we wczesnym okresie pooperacyjnym.
Keywords: atrial fibrillation; cardiac tamponade; pericardial effusion; posterior pericardiotomy.